Öğretmenimin hazırlamış olduğu makaleyi paylaşmak istedim.

Parantezin Hikayesi | Rafet TÜRK

hikaye güzelmiş. soyut olan bazı kavramları somutlaştırarak akılda daha iyi biçimde kalıyor.
hikayeye gelince:

ben ∏ olmakdan mutluyum.
tekerleğin icat eden kişi beni tanıyormuydu bilmiyorum ama evrenin ilk kurulduğu an ben vardım.
antik mısırdan antik yunan babillerden antik romaya çinlilerden araplara ortadoğudan orta asyadan anadoluya .Türklere osmanlılardan avruplılara bu dünyaya gelmiş geçmiş hemen hemen her bilim adamı beni tanımaya çalıştı. kimi topluluk bana neredeyse hiç değer vermeden 3 dedi. kimisiyse 22/7 gibi benim için çok kaba bir orana layık gördü. kimi ise beni tanımak için ömrünü harcadı ve adımı mezar taşına yazdırdı. bazı bilim adamaları ise 355/113 diyerek beni ayrıntılı tanımak istemedi. çünkü onlar için ben virgülümden sonra 6, 7 basamağımdan ötesi gereksizdi. bu yüzden ben de onlara kendimi tanıtmaya hiiçde çaba sarfetmedim.

bir gün geldi öğrendiler ki benim sonum yok. "irrasyonel" dediler. grubun içine dahil oldum. daha sonraları bu grubun adını "aşkın sayı" dediler çok hoşuma gitti. nede olsa adının içinde "aşk" vardı. sevginin aşkın sayısı oldum.
bir ara insanoğlu beni tanımakdan neredeyse vazgeçti. belkide eskisi kadar ilginç gelmiyordum artık.
bilgisayar denilen cihaz icat edilince beni süratle iyice tanımaya başladılar.
Ancak insanoğlu ister 1 graham byte büyüklüğünde bilgisayar icat etsin genede sonumu hesaplayamayacaklar.(son rakamımı hesaplayamıyacağını bile bile hesaplayamayacak :) )

benim için birçok edebi ve akademik eserler yazdılar. sırf beni daha iyi tanımak ve sizlere tanıtmak için.
dünyada 14 martı benim için kutluyorlar.
kısacası okulda işyerinde sokakda veya tabiatın herhangi bir köşesinde adım geçtikçe çok mutlu oluyorum.