Arkadaşlarım merhaba,
Muhabbet esnâsında, iletişiminde olduğumuz insanı hep "ben" dilimizin parmaklıklarının ardına kapatmamız ona niçin sıkkınlık verir. (Tümcedeki o, biziz aynı zamanda)
Yâni; karşınızdaki insan ifâdelerini 1. tekil ile kullanmaktan yana tercih ettiğinde, yine ve yine ona odaklı olmak ve onun derinine inmek zorunda kalırız, bu bizim için zor mu ve bizi yoruyor mu ki bize rahatsızlık veriyor. Zor olan bir durumu aşmaya çabalamak egomuzu mu törpüler ve zaman içinde törpülenme ihtimâli olan bu ego (gemi azıya alınmamış, sakinleştirilmiş nefs) "bizi onduran bir eylemin mi" nesnesi olur?
Öğretmenlerim de benim arkadaşlarımdır.
Düşüncelerinizi çok merâk ediyorum.