Yazarın ifâdelerini, biraz daha okunası olsun isteyerek, parçaladım. Bunu yapmak da, (ki bunun bir cinâyetten ne ölçüde ayırdı yapılabilir bilemiyorum) en az yazarın söyledikleri kadar cesurca oldu. :)
İnsanın tanrıyı unuttuğu andır o.
Tanrıyı
ve zamânı
ve dünyâyı
ve ölümü
ve kederi
ve utanmayı unuttuğu andır.
Ve her tanrı
binlerce yıldır
önce onu yasaklar.
kara benekli bir kaplan gibidir
ve her seferinde
ansızın ve vahşice
saldırır
pençelerini geçirdiği her canlıyı yutup
kara benekli bir kaplana dönüştürür
parlak tüylerinde ihaneti taşır
cinâyeti taşır
nankörlüğü taşır.
her tanrı,
her devlet
her toplum
her insan korkar ondan
keskin dişlerinde
ve siyah pençelerinde yıldırım gibi çarpan
kör edici bir haz* taşıdığı için
korkutucudur
tanrıların en keskin buyruklarına rağmen
asla evcilleşmez
uslu ve uyumlu olmaz hiçbir zaman.
aşk için çiçeklerle
kırmızı kalpten mumlarla
bayramlarla kutlanan günler yapılsa da
onun adı hiç anılmaz
ondan konuşulmaz
kötü bir büyü gibi onun adı söylenmez
ondan söz eden yazarlar
lânetlenir
yabâni ve yabancıdır.
yalnız odalarda ona esir olan her insanoğlu
kalabalıklarda onu gördüğünde
sanki hiç tanımıyormuş gibi
başını çevirir.
bütün duygular
başka duygularla kardeş oldukları
başka duygulardan bir parçayı içlerinde taşıdıkları hâlde
o hiçbir duyguyla kardeş değildir
yapayalnızdır
yalnız gelir
ve
yalnız gider
hiçbir başka duygunun kendisine yaklaşmasına izin vermez.
bütün duygular içinde en saf
en katışıksız
en el değmemiş olanıdır
keskin bir bıçak gibi saplanır insanın kasıklarına
ve saplandığında
arkasında yorgun bir sızı bırakıp çıkana kadar
bir süre bütün duyguları öldürür.
şehvettir onun adı.
esiri olduğunuz ve
hakkında aslâ konuşamadığınız duygunuz.
ormanın en diplerinde saklanan hedefi belirsiz kaplan.
bir ******** bir hanımefendiden ayırt edemez avlanmaya çıktığında.
bir serseriyle bir beyefendi arasında bir ayrım yapmaz.
.....
....
..
Kessel, kitabına yazdığı önsözünde
"bu kadını benden başka sevecek hiç kimse yok mu bu ükede" diye sorar.
"ben severim" diyen kimse çıkmaz.
tanrı ve toplum şehveti yasaklamıştır çünkü
ikisi de, şehvetin kesin ve önüne geçilmez bir ayaklanma olduğunu bilir.
hiçbir şekilde evcilleşmeyeceğini de...
evcilleştiremediklerinden, demir bir kafes yapıp
onu içine hapsetmeye uğraşırlar
ondan söz etmeyi yasaklarlar
onu yok sayarlar.
Şehvet de onları yok sayar.
tanrının ve toplumun ne kadar kuralı varsa hepsini çiğneyip paramparça eder
alaycıdır da
alay eder kendisine sınır koymaya kalkanlarla.
âh, şehvettir o.
duygular içinde en dokunulmazı
en isyankârı
en bağımsızı
en yalnızı
en çılgını
ve en çabuk unutulup görmezden gelineni
hepimiz korkarız ondan
çok azımız şehveti şehvetle sever
onlar en âsilerimizdir
biz
onları lânetleriz
ve bizim onların üstüne saldığımız lânet
şehvetin karanlığında yolunu şaşırıp
bâzen bizim bütün hayâtımızı
ihânet dolu bir yalana çevirir.
-ahmet altan
