Mutlu Olmayı Öğrenmek
İster dünyanın en zengini ol; ister en fakiri, ister en başarılısı ol; ister en başarısızı, ister en yakışıklısı- en güzeli- ol; ister en çirkini.. “Mutlu olmayı bilmezsen” mutlu olamazsın. En iyi durumunda iken bile kötü bir şeyler bulup hemen kendini mutsuzlaştırırsın. Başkalarının hayal bile edemediği yerlere gelsen bile mutlaka eksikler bulursun ve “MUTSUZLUK YAŞAM TARZIN OLUR.” Ama eğer sen, mutlu olmayı bilirsen, en kötü, en zor, en başarısız, en yalnız, en ….siz( çok sevdiğin bir şey) zamanlarında bile iyi giden bir şeyleri yakalayıp kendini “DÜNYANIN EN MUTLU İNSANI” yapabilirsin.
Bunun için “MUTLU OLMAYI ÖĞRENMEK” gerekli. Ama hiçbir okul öğretmez sana bunu. Hiçbir öğretmen öğretmez, öğretemez. Bunu sana yaşamın kendisi öğretir. Yani bizzat sen öğrenirsin. Sen öğrenirsin insanın isteklerinin sınırsız olduğunu. Hangi basamağa çıkarsa çıksın bir adım yukarıyı istediğini, hangi arabaya binerse binsin daha iyisini istediğini, hangi kıyafeti giyere giysin daha iyisini istediğini… Ve bunu öğrendiğin zaman anlarsın ki; mutluluğun şartı şurtu yokmuş, insan isterse beş parasız bile mutlu olabilirmiş, o evde oturmadan, o arabaya binmeden, o kıyafeti giymeden.. Çünkü mutluluk alışveriş mağazasından aldığın son model ultra-hiper-eksra (!) koltuğun içinde değil, kafanın içindeymiş; ama biraz tozlanmış. İstersen onu oradan çıkarıp tozunu da alıp kullanabilirmişsin.
Peki neden kullanmamışsın? Onu öylece bırakmışsın bir kenara tozlanmaya? Çünkü toplumun içindeki rüzgara (hatta fırtına diyelim) kendini kaptırıp girmişsin sen de bu sonsuz ve amansız yarışa. Kendini aklına ve mantığına değil, sınırsız isteklerine ve bu sonsuz yarışta öne geçmek arzusuna kaptırmışsın.
En iyisi siz hiç girmeyin bu yarışa, girdiyseniz de bir an evvel çıkmaya bakın. Çünkü bu yarışın sonu gerçekten yok. Yani bu yarışta hiçbir zaman mutlu olamayacaksınız. Gerçekten mutlu olmak istiyorsanız mutluluğu alışveriş merkezlerinde değil kaybettiğiniz yerde arayın.
mat.
İster dünyanın en zengini ol; ister en fakiri, ister en başarılısı ol; ister en başarısızı, ister en yakışıklısı- en güzeli- ol; ister en çirkini.. “Mutlu olmayı bilmezsen” mutlu olamazsın. En iyi durumunda iken bile kötü bir şeyler bulup hemen kendini mutsuzlaştırırsın. Başkalarının hayal bile edemediği yerlere gelsen bile mutlaka eksikler bulursun ve “MUTSUZLUK YAŞAM TARZIN OLUR.” Ama eğer sen, mutlu olmayı bilirsen, en kötü, en zor, en başarısız, en yalnız, en ….siz( çok sevdiğin bir şey) zamanlarında bile iyi giden bir şeyleri yakalayıp kendini “DÜNYANIN EN MUTLU İNSANI” yapabilirsin.
Bunun için “MUTLU OLMAYI ÖĞRENMEK” gerekli. Ama hiçbir okul öğretmez sana bunu. Hiçbir öğretmen öğretmez, öğretemez. Bunu sana yaşamın kendisi öğretir. Yani bizzat sen öğrenirsin. Sen öğrenirsin insanın isteklerinin sınırsız olduğunu. Hangi basamağa çıkarsa çıksın bir adım yukarıyı istediğini, hangi arabaya binerse binsin daha iyisini istediğini, hangi kıyafeti giyere giysin daha iyisini istediğini… Ve bunu öğrendiğin zaman anlarsın ki; mutluluğun şartı şurtu yokmuş, insan isterse beş parasız bile mutlu olabilirmiş, o evde oturmadan, o arabaya binmeden, o kıyafeti giymeden.. Çünkü mutluluk alışveriş mağazasından aldığın son model ultra-hiper-eksra (!) koltuğun içinde değil, kafanın içindeymiş; ama biraz tozlanmış. İstersen onu oradan çıkarıp tozunu da alıp kullanabilirmişsin.
Peki neden kullanmamışsın? Onu öylece bırakmışsın bir kenara tozlanmaya? Çünkü toplumun içindeki rüzgara (hatta fırtına diyelim) kendini kaptırıp girmişsin sen de bu sonsuz ve amansız yarışa. Kendini aklına ve mantığına değil, sınırsız isteklerine ve bu sonsuz yarışta öne geçmek arzusuna kaptırmışsın.
En iyisi siz hiç girmeyin bu yarışa, girdiyseniz de bir an evvel çıkmaya bakın. Çünkü bu yarışın sonu gerçekten yok. Yani bu yarışta hiçbir zaman mutlu olamayacaksınız. Gerçekten mutlu olmak istiyorsanız mutluluğu alışveriş merkezlerinde değil kaybettiğiniz yerde arayın.
mat.
svsmumcu26 05:50 14 Ağu 2012 #2 Mat tebrik ediyorum , a perfect text 
Bayıldım
Bayıldım 
Çünkü mutluluk alışveriş mağazasından aldığın son model ultra-hiper-eksra (!) koltuğun içinde değil, kafanın içindeymiş; ama biraz tozlanmış.